ثمره افکار سطحی شکست است.

وقتی شکست می خوریم یعنی فکر ما با واقعیت جاری جامعه مطابق ندارد.

شکست را هیچ کس دوست ندارد. ضایع شدن را کسی دوست ندارد.

شاید موفقیت و پیروزی هایمان را فراموش کنیم اما هیچگاه طعم تلخ ضایع شدن را فراموش نمی کنیم.

شاید از 100 درصد کارهایمان 60 درصد وفق مراد باشد ولی آن 40 درصد شکست برایمان خیلی است.

چرا پیروزی کم رنگ و شکست این قدر پر رنگ جلوه می کند؟

در پیروزی و موفقیت ما غیر از منافع روبنائی یک رضایت قلبی بدست می آوریم.

اما در شکست ما خورد می شویم(اکثر اوقات)

خوب معلوم است شکست برای ما بسیار پر رنگ تر از پیروزی و موفقیت است. تا جائی که خیلی ها از ترس شکست از خیر موفقیت و پیروزی می گذرند.

عده کمی هستند که شکست را امری طبیعی و جزء زندگی میدانند. و وقتی شکست می خورند آنرا چیزی معمولی  می پندارند.

عده ای دیگر یک موفقیت را نتیجه 10 بار شکست می دانند. به بیان ساده تر اگر به چیزی ساده دست پیدا کنند در ارزش آن موفقیت شک می کنند. که نکند چیز بی ارزشی را بدست آورده اند.

وقتی شکست می خوریم یعنی فکر ما با واقعیت جاری جامعه مطابق ندارد.

آخه اشکال در ماست . وقتی ما فکر می کنیم درصد درست بودن افکارمان را بالا می دانیم. درحالیکه بهتر است مبنا را بر حدس بودن افکارمان بگذاریم و اینکه اصلا به احتمال زیاد این چیزها که ما داریم زور میزنیم فکر کنیم به احتمال 80 درصد غلط است.

این فرض شاید ابلهانه باشد ولی تجربه به ما ثابت کرده که خیلی از افکارمان در آینده آن زمان غلط از آب درامده اند.

این فرض باعث می شود به راحتی سراغ نتیجه گیری سریع و مطمئن نرویم و خیلی محتاط در فکر کردن شویم. درست است این متد خیلی بد بینانه است ولی ما قرار است بجای آن که تجربه شکست را داشته باشیم از همان اول در ذهنمان ساده لوحانه به مسئله برخورد نکنیم .

سرتان را در نیاورم. آری برادر جان خیلی از افکار و نتیجه گیری ها در ذهن ما غلط است. و ما با ید همت کنیم و این افکار غلط را با توجه به بررسی و مطالعه دقیق ، شناسائی کرده و در ذهنمان پاک و یا اصلاح کنیم.